Gönül İşi Şiiri - Sıtkı Dürsel

gönül işi adama dert verirmiş
söndürülmesi güç.
yangın çıkarmış yürekte,
korkuturmuş,
kendinden aciz edermiş
ayak yalın bırakırmış
dikenli, taşlı, sarp yollarda
behlül, meczup, ve deli
olup
düşermişsin çöllere
bir tas su vereninde
olmazmış
umduğun dağlara hep kar yağarmış
yazına baharına bakmadan
gezdirip dururmuş kuru dal gibi
senioradan oraya
görenlerin aklı ermezmiş sana
acıyıb tuhaf tuhaf bakarlarmış
sonunda, ayyaş olup
permeperişan kalır
yığılır kalırmışsın orta yerde
sonra garip ve sakin,
bir iklim yayılırmış kaldımlara
ayyaşın son noktası böyle konurmuş.
sevda işi adamı bu hale kormuş