Gönül ile Sohbet Şiiri - Burhaneddin Biçer

Yandin dumanin cikti da arsa
Yar görmedi ne deyim gönül
Kurtlar kuslar seni anladi da
Yar anlamadi ne deyim gönül.

Sevgin seni kör etmis görmedin
Hep agladin sen hic gülmedin
Kaf dagini astin düze inmedin
Yar sormadi ne deyim gönül.

Sirrini kimseye söyleyemedin
Basagrini bir nebze dindiremedin
Sen yarini hep merhemin bildin
Yar sürmedi ne deyim gönül.

Derdine derman bende arama
Sayende bende düstüm aciya
Sevda pinarindan yudum su sana
Yar vermedi ne deyim gönül.

Hayal gördün sadece dön geriye
Her yanin yara düsmüssün yere
Sevda güllerini kendi eliyle
Yar dermedi ne deyim gönül.

Yiprattin kendini sen bile bile
Eridin aktin her gün git gide
Ucuruma yitildin göz göre göre
Yar sarmadi ne deyim gönül.

Sabir atin yoruldu catladi
Acini aldi dörde katladi
Bu sevda sana pahaliya patladi
Yar bölmedi ne deyim gönül.

Onca ögüt verdim de sana
Susturdun beni girdin cikmaza
Yüreksize yüregini actinda
Yar girmedi ne deyim gönül.

Tut elimi gayri aglama, gül!
Unutursun belki birgün
Sazinda sakla sevdani türkün
Yar duymadi ne deyim gönül.

Asi umutlarin umutsuz simdi
Menzilin yitirme gel dinle beni
Askin sarabiyla oldun serseri
Yar aymadi ne deyim gönül.

Burhaneddin yaran kapanmaz
Bilirim seni kimse anlamaz
Insan olan seven ile oynamaz
Yar oynadi ne deyim gönül.