Gönül Hırsızı Şiiri - Hanifi Kara

GÖNÜL HIRSIZI

Ne yaptıysa biranda, birden bire kendine
Beni hayran bıraktı, gönül çalan can özüm.
Sanki bir pınar suyu, o resmine baktıkça
Birden kalbime aktı, gönül çalan can özüm.

Öğrenmek istediğin, varsa sen sor sorunu
Yeter ki senden gelsin, tutarım her corunu (*)
Kalbimin tâ içine, attı aşkın korunu!
Beni özümden yaktı, gönül çalan can özüm.

Gergefte işlediğin, elvan çeşit nakışla
Öyle yaktın ki beni, çok farklı bir yakışla
Hilâl kaşın altından, çeşm-i şehlâ bakışla
Nede güzel bir baktı, gönül çalan can özüm.

Sevdâya dûçar olup, bindiniz mi o banda?
Aşk dediğin ne imiş, sende kavrul bir yanda
Gökler yarıldı sanki, birden gördüğüm anda
Kalbimde şimşek çaktı, gönül çalan can özüm.

Kulağı çınlar diye, her fırsatta andığım
Sana mâlum değil mi, aşk koruyla yandığım?
Kale duvar gibi, hiç sarsılmaz sandığım
Gönül bendimi yıktı, gönül çalan can özüm…

19/11/’11
Hanifi KARA

(*) Cor: (mahalli) söz, laf.