Ey gönül! Sevdiğin zaman aklımın acziyetisin.
Ne olur bırak, sermayemsin, sermayemden edersin.
Gezersin beni, benden izinsiz, sinsi bir hoşlukla.
Tanışmıştık ya bunun gibi serap denen boşlukla.
Bin yıl geçse divanelikle, akıldan nasibin yok.
Karnın aç gezersin, gözlerin onun hayaliyle tok.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta