Gönül Güzü Şiiri - Taş İskele

Rezonans diye bir yasa varmış sevgili.
Düşüncenin merkezi yürekmiş.
Efendi yürek, beyin kâhya.
Hüzün efendi ile kâhya arasında çiftlik uşağı azap.
Ve gök,
bereket,
afet
ve de
elden gelmezler rezonansı insan çiftliğinin.

Es.
Dışa vurmuş flu bulutları maviyi gizlesin güzümüzün.
Döllensin içimizde sağnak sağnak,
kırılsın fayları kabuk bağlamış özlemlerin.
Yağsın, ağsın, estiğince eşliğinde yürek seslerinin.
Camdan cama,
güz güze değmiş iken candan cana bir yol olsun ozanca,
gönül dağı dediğince.

Gönül dağını can eyledin yüreğime.
Haneler ki, öbek öbek gönül hanesinin yaz’lıkçısı.

Yaz,
sen yazdıkça tarumar olsun,
viraneye dönsün gönül hanem.

İçimizin a/yazı’na çakılsın hüzübaz güzümüz.
Savrulsun kökü gönül tezenesi,
bozkırında gönüldeş yar’alamızın.

Deş,
güzümüzü deş.
İki güzümüz, bir çeşmesi olsun can canalığın.
Cam cama üşüdükçe ısı can olsun üşümüşlüğümüzün.

Ört,
içinin karanlığını içime ört.
Defin olsun yalnızlığım, en yalnız yanınla.
Yalın güz kalsın hiçliğimiz.

Dokun,
nakış nakış,
kendi gergefinde güzünün.

Ser’in sergeni serinletir nakış nakış ördüğümüz yamaları.
Gördüğümüz bütünler kendini,
zaviyesi güz olmuş viraneliğimiz…

Ne de güzel salınımında çengel çengel sevdamız.
Pir dokunuyor,
Seni düşündüğüm yürek,
İlmek ilmek
dokunuyor doğum sancısındaki güzümüz.

Güzün,
yazım’a değdi,
yazın güzümüze düşün’ce…
güzümü alamadım güzünden.
Güz’ü deliliğimiz
biz bize, salt bize,

Kendimize…