Oturduğum o bankı denize atmak geldi içimden.
Oysa oraya oturuncaya kadar,
Ne fırtınalar koptu gönül denizimden.
Bıraksaydı içimdeki tomurcuk,
Katmer katmer gül olsaydı.
Bıraksaydı o deniz, o maviliğiyle
Hep aynı kalsaydı.
Kayıt Tarihi : 13.3.2008 22:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ama zaman bencil ANlarını değdirir hep en güzel renklere...
TEBRİKLER...
TÜM YORUMLAR (2)