Gece perdesiyle geldi
Yoğun, karanlık ve durgun
Takındı eski bildik kasvetini
Ve uzandı deniz dalgalarıyla önünde
Acaba sen o karanlığın neresindeydin?
Yüzüyorum derinlerime
Hüzünlerin denizi çıkıyor karşıma
Her taraf ıssız, bir gemi bile geçmez
Gördüğüm cesetlerdir yüzen
Anlamsız bir inat, anlamsız bir suskunluk. Neden peki? Bu kaçıncı söyler misin? Bir konu açıyorsun bir şey anlatıyorum ve bir şey soruyorum. Ama karşılığı boş bir suskunluk. Tanıştığımız günden beri hep aynı, hep aynı aslında, değişen ilerleyen bir şey yok. Sende anlamsız bir inat ve kararlısın bu inat uğrunda her şeyi yıkmaya. Diyeceksin ki bu kadar kırılgan mı olmak gerek, bu kadar büyütmek mi gerek. Ama büyütülen bir konu değilken aslında senin inadın ve suskunluğun bir konu haline getiriyor, konu olmayacak şeyleri bile. Fikrin önemli anlamıyor musun, benim için önemli olduğunu her şeyinle. Ama sen susmaya devam et ve kapat kameraları, meşgule al telefonları. Çık git başka şeylerle meşgul et kafanı. Gece olup ıssızlık çökünce her yere, o suskunluğunla baş başa bırakacağım ben de seni. En büyük cezam bu olacak sana. Mahrum bırakacağım seni kendimden. Ne sesimi duyacaksın bundan böyle, ne gülüşüm olacak bir daha. Ben inatçıyım diyorsun kendine, evet inadın uğruna kaybetmeye devam et sen bu kafayla. Her şeyi yık, kaybet herkesi ve gece ıssızlığı çöküp dinlediğin zaman kafanı, beynindeki kemirgenler kemirsin yüreğini. Benim için ve kaybettiğin tüm insanlar adına yargıla beynini. Üzerine suskunluğunun o derin çığlıkları çöksün ve kabus haline getirsin tüm dünyanı. Ve son olarak, beyninin o çürüyen kısımlarını değiştirmedikçe, tamire almadıkça aynı şeyler başına gelip duracak ve sen aynı hüsranları yaşayacaksın. Önceden de dediğim gibi kökten bir yenilik gerek sana. Kabuğundan çıkman lazım belki de, kelebekler misali. Beynindeki kemirgenleri ne kadar süpürürsen süpür, onlar tekrar gelecek ve devamlı yiyip bitirecekler kıvrımlarını.Sana ise boş bir suskunluk kalacak. Başını ellerinin arasına alıp o suskunluğu bozmaya çalışacaksın ama olmayacak. Kafanı duvarlara vursan bile işe yaramayacak. İşte öyle bir suskunlukla baş başa bırakıyorum seni.......
Gözlerim uzaklara bakarken düşündüm. Umut nedir diye. Bu kainat içine sıkışmış ateş,su,toprak,hava karışımı dünyanın bize vereceği ya da bizim ondan bekleyeceğimiz en fazla ne olabilir ki? ?
Devamlı çırpınırız ne için? Umutlarımız için. Hep bir umut kırıntısıdır içimizde saklanan. Ama kendi adıma ben vazgeçtim umut etmekten. Çünkü umut ettikçe üzüldüm. Umut ettikçe umut etmekten daha çok soğur oldum. Sonu hep hayal kırıklığı oldu bu umutlarımın.
Öyleyse neden, ne için umut edeyim ki? Hayata boş bakıyor artık gözlerim. Hiçbir şey de öyle çok önem taşımıyor benim için.Tek şey var sadece gerçek olan o da gününü yaşa ve mutluluk payı çıkar kendine, her yaşadığından. Ama umut etme asla. Sana umut fakirin ekmeğidir diyene de inanma. Aksine en büyük zehirdir umut fakire. Onun gelecekteki mutluluklarını da alır elinden, elindeki tek değeri yani. O da gitti mi ne kalır ki zaten geride.
Ben bu küçücük bedenimle daha oluşamadan yok olmuş umutlarımdan vazgeçiyorum ve size de tavsiyem umut edip de umut denizinde boğulacağınıza hiçbir umut olmadan içinizde,gününüzü yaşayarak ne dert,ne keder, ne pişmanlık taşımadan huzur içinde geçirin hayatınızı ve kıymetini bilin onun. Bir saniyesini bile boşa harcamayın. Çünkü sizde biliyorsunuz ki birgün sonu gelecek ve zamanlı zamansız umursamadan sizi, alıp götürecek ölüm. Elinizden tutup koparacak çekecek, siz yaşama sıkı sıkı tutundukça. Daha hızlı, daha hızlı, daha hızlı çekecek ve bir an gelecek pes edecek ve teslim olacaksınız sizde ölüme.Öyleyse umut etmek niye...
Hayatım;
İçimi ısıtan enerji kaynağım
Zaman;
Bu enerjinin çıktığı yer.
Sen;
Enerjimi açığa çıkarıp bana sıcaklık veren
Vermek istiyorum herşeyi ateşe
Ve tam ortasında kalmak
Yanmak,yanmak,yanmak
Alevler sarsın
Yüreğimi saran ateşi
Gözlerine âşık bir güldüm
Ilık rüzgarların yapraklarıma değerdi
Seninle dillenirdi sevda içindeki sessizliğim...
Gün biter, akşam olur
Gülücüklerin yerini hüzün alır
Hatıralar gelir geçer karanlığın içinden,
İnadına akıp giden zaman olur.
Gözlerime kalan donuk bakışlardı hayata dair
Dalıp kayboldum bilinmezlerin dibinde
Ya sonra, hep aynı şeylere üzülüp sevindim
Zaman oldu ki hepsinin boşuna olduğunu anladım
Bilinmez yarınlar ile geçen dünlerin arasına sıkıştık
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!