Gönül Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlı Er

Gönül;
Sen ne utanmaz allanmaz şeysin
Her şeyin çoğunu
Güzelin en güzelini istersin;
Ve sen kendini dev aynasında görürsün
Kendini, bir şey sanır.
Hem kendini,
Hem de beni, üzersin..

Başın var aklın yok;
Yüzlerinde bakılacak hal yok;
Kırış, kırış olmuş bak aynaya her yerleri,
Sense sanırsın,
Kırşehir’ in yediveren gülleri;

Ey gönül;
Kendini bilmez deli gönül;
Aynaya bakmazsın haline bakmazsın,
Sen,
Ne, utanmaz allanmazsın;
At gözünle çayır yer,
Üstüne bir de, gül koklamaya kalkarsın..

Ah gönül;
Nedir, şu senden çektiğim;
Dur durak nedir, öğretmedin bana,
Sen;
Ağzıma bir parmak bal sürdün;
Ve yetmişe dayadığım, merdiveni yıktırdın
Alınmaz kaleleri aldırdın bana..

03 Ekim 2012