Gönül Şiiri - Hakan Karaduman

Mutluluğu adımlarım, paytak paytak,

Korkudan, biraz acıdan gelip; ama çekilenden,

Çıkınca bir adımla başladı şaşırmak, alışıla, gelenden.

Adımlarım bilmez olmuş mutluluk yollarını,

Neşe çiçeği açar yol boyu,

Güller ağırlar düşünü içinde

Sevgiler kucaklar ağaçlar boyu.

Anadolu’ya kabullenmek sanat,

Çıkmaksa başyapıt;

Uygarlıklar yeşerir tarihler boyu; ayağım korkarak geri çıkar,

Açları dolaşırken keskin gözlerle her şeye yoksulun,

Gündeme veririm günlerimi, dönerim, yalanlarıdır olmuşun.

Oysa zaman bağdaş kurar, sahneliyorlar bizden

Hayatlar geçeriz önünden, bir daha doğmak isteriz yeniden:

Yeniden, yeni geçeyim önünden… Zaman büyük bilge, Oturduğu yerden,

bağdaşını çözmeden, önünden akıp gidenlere sorar; gönül nerende? Başında, göğsünde? ... -Sığmaz veririm, sende- Zaman bağdaş kurar gitmez işte, güçte,

Kollar; zorda, düşte. Kılıcın bir yüzü keskin, bir yüzü bıçak, kaybedişler de bileyler keskince.

Zaman sormaz, bilir,

Ne şimdi, ne de düşte,

Geçip, gideceğiz öylece.

Kaç hayat sıçrayıp geçtin, kirli suyun üzerinden

Baş aşağı düşerken kuyudan, yıllar sürdü ortasına yürümen?

Gönlünü kapmış, gitme denen yerde bekleyen.