Gönül Şiiri - Emin Baydil

Heyyy gönül! ..
Sen ne uslanmaz bir şeymişsin! ..
En son hangi bir yerlerde? .. hangi dalıydı / en son konduğun?
Peki ya tekme-tokat kovulduğun,
hangi kapıydı senin? ! ..

Kâh okşandın,
yumuk gözlerle bakıp ellerinden öpmedin mi?
Etek uçlarından girip, bir parça sessiz sâkin,
alnından kakılıp da terslenmedin mi? ...
Bizler mi? .. gerilerde bıraktık / demedin mi?
demedin mi be hey gönül, bu son artık? ! ..

Yine de dağları deler aşarsın,
dünyayı, diz vurunca titretirsin yerinden.
Sen ve ben bilirdik huyumuzu;
bir vapur, nasıl ağlarsa öyle,
hani, nâraların her gece, bölerdi uykumuzu...
Ben bilmez miyim gönül, deli-divâne olduğunu;
güllere dert yandığını...onlarla konuştuğunu...
Kelebekler kadar hafif, incitmeden yormadan
O kır çiçekleriyle dansını ilkbaharda / birkaç günlük
hani eğlenmiştik ve gülmüştük orda
bembeyaz gelinlikler giyinmiştin telli duvaklı / şahidin olmuştum...
İlk o zaman yapmıştık yağmurlarla kavgamızı,
Yapraklarını koparmıştık çiçeklerin / kim haklı, diye...

Görmez miyim,
gelip geçen her trene el salladığını,
her vagona her çeşit çiçekler bıraktığını...
Var mı acep bir selâm getiren yardan,
ve yine dolu-dizgin koştuğunu ardından
bilmez miyim? ! ...

Gönül sen,
sen yine yaparsın, biliyorum.
Hani, derler ya “alışmış, kudurmuştan beterdir” diye,
hani derler ya gönül! ferman dinlemediğini... dağları deldiğini...
Umurumda mı, bırak! diyorsun
çizen çizsin durmadan, duvarlara yazan yazsın...
Hani tiki olsa kızcağızın, sol gözü kırpsa bilmeden / kanarsın yine.
Yüzüne çarpılsa da kirli çamaşırlardan kalma sular,
uslanmazsın...

Hiçbir şeye aldırmazsın / bakmazsın...
Sen ahmaksın, vesselâm...

KASTAMONU - 22.12.2003