Gönül Şiiri - Sinan Karakaş

Şu gönüller ne coşarlar
Sevdiklerine koşarlar
Mecnun gibi çöl aşarlar
Şikayetçiyim gönülden

Gönül tatmin olamıyor
Sevdiğini bulamıyor
Yerinde hiç duramıyor
Şikayetçiyim gönülden

Gönül daldan dala konma
Yalnış duraklarda durma
Yanacaksan boşa yanma
Şikayetçiyim gönülden

Et olsaydın çok kokardın
Dönüp kendine bakardın
Eriyip yere çakardın
Şikayetçiyim gönülden

Kaç kapıdan geri döndün
Çoğu kez yerde süründün
Gah yok oldun gah göründün
Şikayetçiyim gönülden

Çakmak çakmak çakıldayan
O gözlerdi parıldayan
Baka baka yaralayan
Şikayetçiyim gönülden

Güvenmiştin gençliğine
Sığınmıştın benliğine
Bak ne yazdım günlüğüme
Şikayetçiyim gönülden

Bir karakaş bir kara göz
Bir bakışla söylenen söz
Sonra ahla dövülen diz
Şikayetçiyim gönülden

Oyun oynanmaz gönülle
Dara düştün sen elinle
Düzeltmelisin dilinle
Şikayetçiyim gönülden

Gönül hep güzele bakar
Ruhu hep güzele akar
Ateşi ruhunu yakar
Şikayetçiyim gönülden

Acizin günahı vardır
Günahlara ahı vardır
Gönüllerin şahı vardır
Ara bul hakkı gönül sen