Gönül Şiiri - Halit Şahin

Geçtim zehir zemberek sevdanın eşiğinden.
Kaf dağının zirvesine tırmanmakla geçti ömrüm.
Pençesindeyken Zümrüd-ü Anka'nın;
Yitirdim pas tutmuş tüm umutları
Attığım her adımda karşımda sen vardın.
Ne zaman geçmek istesem,
Hep kalbimden yedim kör kurşunu.
Ölmek güzel şey belki,ölemedim...
Kalbimde kurşunla yaşamayı senle öğrendim.
Her şey soğuktu buralarda
Caddeler,sokaklar,bu şehir buz gibi.
Bir sen vardın içimi yakan,
Bir de pas tutmuş sevdam.
Sen sevdaların harladığı gül;
Bense her sevdanın arta kalan külü.
Hey gönül uslanmaz gönül...
Nasıl taşırsın onlarca yükü?