Gönül-2 Şiiri - Halil Manuş

Dal budak esirgemeyip gözünü
Bir daldan bir dala konuyor gönül
Ne zaman ki görse yârin yüzünü
Lal olup öylece donuyor gönül.

Leyla’yı arayan Mecnun’dur hali
Gitmez ki gözünden yârin cemali
Yanıp kavrulurken çıra misali
Mum gibi eriyip soluyor gönül.

Sanki saçlarına güller takmışsın
Çoklarını gözlerinle yakmışsın
Koşa koşa yar peşinden; bakmışsın,
Şirin için Ferhat oluyor gönül.

Karlı dağdan kopan çığ gibi sanki
Zaman tufan gibi öyle zaman ki
Damlaya damlaya kalbim inan ki;
Aşkınla doldukça doluyor gönül.

İster allı giyin istersen pullu
İster şallı giyin istersen kollu
İnan; sende her şey, endamlı, yollu
Her halinle huzur buluyor gönül.