Gönül Şiiri - Burhan Sevimligil

Feryadına, merhemi nerede ararsın gönül.
Gül diye sardığın dikenler, fayda vermez!
Sapladiğın kirpikler teninde, burnunda gül;
Parça parça olmuş, gözüne görünmez!

İstersen devayı, gözlerimdem ötede ara.
Sanmam ki yanardağlar, belki yatışır!
Var git beni başka yalanlarla oyala.
Aklımla, hayallerin boşuna kapışır.

Burnuna gelir uzaktan cennetin baharı.
Yolun ucu çıkmaz sokak, sert kayalıklar.
Bitmeyen düşü, kederi, yalanı, ızdırabı.
Yüklemeye kanmaz en derin ahmaklar!

Boşuna, bu kapıdan inciler bekleyişin.
Uğruna katlettiğin, bin ruhunu aldı.
Boşuna, kafanı eğip yoluna gidişin!
Ne göz yaşları, ne o güllerden eser kaldı!

Sen ağla, belki en derin feryadını et.
Senden bir parça, o bulutlarla ulaşmıştır.
Üzerine yığdığın dağlarca hasret,
Bir yaprak tanesi belki ona ulaşmıştır!

Gönlündeki cehenneleri kömürle karala.
Arınmasını bekle, otur dur sebepsiz.
Bak dur, gözleri gibi parlayan yıldızlara.
Kiskan dur! Sönmesini bekle gereksiz!

Durmasını bekliyorsun oturmuşsun.
Nerede!Beklemekle mesafelerin geçilmesi.
Kanatıp yaralarını bir güzel de oymuşsun!
Bedava, yarayı sevdaya yüklemesi.

Tertemiz, bunca pisliği tutan aşkın elleri.
Haksızsa bir çukura toplayın gönülleri.
Çıkmazsa üzerinden kopartin gülleri.
Bülbüllerin kanı dikenlerine kalsın...