Gönlünün Işığı Şiiri - Kasım Kobakçı

Akıp gitti zaman, bir yanda hayaller, bir yanda gerçekler,
Kayboldu sarıp, dört bir yanı boşluğa, döndü sesssizliğe.
*
Yitti değersiz zaman, umutlar, hayaller, uğradı hüsrana.
*
Sevgi dolaşırdı gönül gönül, yağmalanmak için, kaderin ağında,
Çözülürdü düğüm düğüm, elden ele, zihinden zihne kaybolurdu,
Ağın iplerine dolanmıştı bir kez, üşürdü ruhu benliğinde...
Ki düşünce zihinde kısıtlanırdı, ruhun da kendi uykusunda.
*
Ağın düğümlerinde, farklı farklı düş tacirleri belirirdi.
*
Ve nihayet düşmemek için, pençesindeki talaşa dönüp,
Giymemeliydi onurunu, hiçbir şeyi çıkarana dek,
Gönlündeki huzurdan...
*
Daha fazla kirlenmeden derken,
Bu ağın iplerinde, ağla birlikte,
Dolaşmamak için, farklı farklı,
Yine de dolaşıyorsa eğer
Her düğümünde, bu ağın,
İplerini koparmaya, yemin olsun ki,
Huzur ve mutluluk,
Bulunabilsin zihninin düşüncelerinde,
Sönmeden gönlünün ışığı.