Gönlünce Vakfolan Şiiri - Seyfi Karaca

Uğruna delicelerini katmış
Paslı kilitlerini kırınca yılların sandıklarda sakladıkları
Saç tellerinden gönül bağları ören bahçenin gardorapsızına esmeleri sancısız
Beyaz aydınlığa çiğ düşer gibi söküp şafağı döşünden
Kır gitsin..! Seni örseleyip duran karanlığını
Sarayları taştan ve kumdan
Buzla tellenen sancılı debelenişleri, görmesiz ve penceresiz bakışlarınki..
Geç gitsin..! Kimsesizliği meşrulaşmış günsüzlük yamacında güneş battığı
Mücevher olsa da hayalleri dikenli yollardan geçen ezilmiş yorgunlukların
Avlanışları korkak bir korsan titreyişine hakikatlice mahkum
Kızgın güle, azgın yele, kuru ayaza hibelenmeden yazık mı yazığın, boz gitsin..!
Köprülerine göçebe şehirler kurduğun
Bilmem..
Sefilliğini sarınıp en yaban kanatlarınla o sene ki buz dağlarına göçen
Kendi ellerinle yapraksız dallara azad kuşları olmadan
Kaç beden insan olduğun metrelere kılık kıyafet basmadaysa
Yırt gitsin..! O yamayı yüreğinden gayeten resmi siz..
Sevgililiğiyin yoluna vakfolmaya
Ve kendince
Gönlünce…

Seyfi Karaca..........Şubat / 10