Gönlün minberi... Şiiri - Hasan Belek 2

Gönlün Minberi.,.

Bir gün, kalbimin kapısında durdum,
anahtarını kaybetmiş bir yolcu gibi.
Gözlerim göğe çevrildi,
orada bir ışık aradım,
bütün karanlıklarıma cevap verecek bir ışık.

Rüzgârın taşıdığı seslerde,
ağaç yapraklarının titreyen duasında,
toprağa düşen her damlanın secdesinde
O’nun adını duydum.

Ey Rabbim, dedim,
beni bana bırakma!
Çünkü ben, nefsimin dar zindanında
yalnız başıma kaldığımda
karanlıktan başka bir yol bulamıyorum.

Kimi gün, dünya süsleri çağırıyor,
göz alıcı renklerle,
altın ve gümüşten ağlarla sarıyor.
Ama gönül, o süsleri tanımıyor,
çünkü ruh, ancak senin zikrinle huzur buluyor.

Bir kuş ötüyor sabah vakti,
her nefesi, “Allah” diye yankılanıyor
göğün maviliğinde.
Kuşlar bile,
uçarken kanatlarını dua niyetine açıyor.

Ve ben,
secdeye vardığımda anlıyorum:
Yeryüzünün bütün dağları,
bütün denizleri,
bütün yıldızları
zaten secdede,
zaten kıyamda,
zaten O’nun huzurunda…

Ey sonsuz Kudret,
ben de onlara katılmak istiyorum.
Bir damla su gibi,
bütün denizlerin içine düşmek,
bütün varlıkla birlikte
“Lâ ilâhe illâllah” diye yankılanmak istiyorum.

Gözlerimdeki perdeyi kaldır,
kulaklarımdaki mühürü çöz,
kalbime,
senin rahmetinin narin dokunuşunu indir.

Çünkü ben bilirim:
Her nefes, emanettir.
Her adım, imtihan.
Ve her kul,
bir gün huzuruna dönecektir.

O gün, ey Rabbim,
beni yüzüm ak, kalbim pak kıl.
Kitabımı sağ elime ver,
bastığım yeri cennet bahçesi eyle.

Ve ben,
o gün sana söyleyecek sözü bulmak isterim:
“Ya Rabbi, Sen bana yeterdin,
ben yine de seni aradım,
sen bana şahdamarımdan yakınken bile
sana kavuşmayı özledim.”

İşte o gün,
gözyaşlarım inci gibi akacak,
ama artık hüzünden değil,
rahmetinden.

Ve cennet bahçelerinde,
Kevser’in kıyısında,
yıldızların nurundan yapılmış bir gölgelikte
ben de diyeceğim:
“Elhamdülillâh, bana Rabbim yeter.”

Hasan Belek
27 Eylül 25