Gönlümüzün Kentsel Dönüşümleri

Bahçeleri ne kadar yabancı bu şehrin.
Sanki hiç adım atmamışım,
Sanki hiç dallarına takılıp düşmemişim gibi davranıyor.
Hiçbir şey olmamış gibi...
Bu şehir de mi pişman acaba,
Benden çok şeyler götürdüğü için?
Ya da beni unuttu da,
Tanıyormuş gibi rol mü yapıyor?
Her ne yapıyorsa çok iyi yapıyor.
Başarıyor...

Eylülün arkasına kamufle olmuş,
Sinsi bir fırtına gibi bu şehir...
Her an çıkıp seni yakalayacakmış,
Ve o geri dönülmez buhranına sokacakmış gibi.
Zaten ne beklenir ki?
Şehirler hep böyledir.
Şiirlere benzemez.
Şiirler, şehirlerin gölgesinde öyle bir kalır ki;
Bizim saf şiir ona methiyeler düzerken,
O her an tetikte beklemektedir.
Görünüşte şiirler kazanmaktadır,
Kendisinin bile farkında olmadığı savaşı.
Ama aslında her an kaybetmeye hazırdır,
Kendisinin bile farkında olmadığı savaşı.

Hiç samimi gelmiyor şehrin bu tavırları.
Güvenmeye imkan yok.
Bir şiirler güvenirdi şehirlere,
Onu da bozuyorum ben bugün.
Ya da bozduğumu zannedip,
Gururla, olmayan zaferler taşıyorum.
Hiçbir şey bozduğum yok.
Kimi neye inandırıyorum?
İnanmak istediğine inanıyor insan,
Ve şehirler,
Gün geçtikçe inançları daha da yıkıyorlar.
Ya da yakındır,
Yıkacaklar...
Yakındır ruhumuzun kentsel dönüşümleri.
Kim bilir?
Öyle bir hayat bekliyor ki bizleri;
Ya yıkılacağız, ya da bu şehirlere meydan okuyacağız.

''Ne şehri bu?
Ne anlatıyorsun sen?!'' diyorsunuz.
Gönlümüzün şehirleri...
Korkarım ki;
O sıcak yuvalar yerine,
Kasvetli gökdelenler dikilecek...
İşte gönlümüzün kentsel dönüşümleri...
Şehirlere kızmayın...
Depremler gelince ona da isyan ediyoruz çünkü...
Ruhumuzun depremleri...
Eğer depremlere dayanabilseydik,
Yıkmayacaktılar gönlümüzü...
O duvarları...
Duvarlarımızda kalmış olan o tortuları...

O yüzden...
Ben boşuna kızıyorum şehirlere, şehirleşmeye...
Siz de boşuna yanıyorsunuz o sıcak yuvalarınıza,
Belki sevdiklerinize...
Ama ani bir fırtınayla,
O depremlerle gideceklerine gönlümüzdekiler,
Varsın yıkılsın bizim haberimizle şimdiden...
Ya da siz karar verin...
Depremlere mi razısınız,
Yoksa o iğrenç gökdelenlere mi?
Çünkü gönül dayanır...
Ona göre...
Karar verin...

Ben mi?
Ben çoktan verdim canım...
Ben depremsiz yaşayamam...
Ani kaybedişler uğruna gönlüme ihanet edemem...
İhanetin bedelinden korktuğum için değil,
Sadece ama sadece ihanet etmemek için...