Gönlümde Açan Nazlı Bir Tan Yeri

Geldiğin gün aydınlasın gönlüm'de ki tan yeri
Bu sensizliğe susamış ruhumun son demi
Yakarışlar'da çırpınışlar'da bıraktın sen beni
Yersiz, yurtsuz ve kimsesiz yaşadım bu arş-ı âlem i
Yalnız senin nazarın'da akıttım bu son teri

Sanki sam yeli gibi esip girdin kanıma
Nurumdun , şurumdun Nazlım'dın ey yar
Ölümsüz , güzel ve çetin , şimdi bana
Bir tutam , Nazlımın hülyasın'dan verin
İçimde'ki sevdan kör kuyulardan'da derin

Senin yanın benim yerim , huzur bulduğum evim
Sensizliğe aç bırakılmış küçük bir çocuk kaderim
Ruhun o çocuğu doyuracak kadar kerim
Tenin bir eylül akşamı gibi serin
Yolum , uğruna adanmış bir kulum