Gönlüm Sensiz Şiiri - Berkay Kotan

Bazen içimde öyle bir boşluk hissediyorum ki, tarif etmek zor. Her şey yerli yerinde gibi görünüyor, ama sanki eksik bir şey var. Günler geçiyor, zaman akıyor, ama o eksiklik hep orada, derin bir sessizlik gibi. Bazen kendimi bir yolun ortasında duruyormuş gibi hissediyorum. Ne geri dönebiliyorum ne de ileri adım atabiliyorum. Kalbim bir şeylere tutunmak istiyor ama neye, bilmiyorum. Sanki bir ses arıyorum, bir dokunuş, bir nefes. Ama o yok. Belki hiç olmadı, belki de ben onu uydurdum. Her sabah aynı şehir, aynı yüzler, aynı sokaklar… Ama hiçbir şey tanıdık gelmiyor. İçimde bir özlem var, kime ya da neye olduğunu çözemediğim. Belki bir insana, belki bir anıya, belki de sadece kendime. Kendimi kaybetmiş gibiyim, ama aynı zamanda bulmuş gibi. Ne tuhaf değil mi? Bu şiir, işte bu hislerden doğdu. Bir nevi içimdeki yankıların sesi. Belki de kendime yazılmış bir mektup gibi. Ne hissettiğimi anlamaya çalıştım, ama her seferinde daha da karıştı. Ama sanırım böyle olması da güzel. Her şeyin bir cevabı olmak zorunda değil, değil mi?