Gönlüm Seni Bekliyor Şiiri - Ali Tutluoğlu

Yalnız gecemin karanlık düşünde
Karanlığın ortasından soğuk sesler gelir.
Dışarıda kar taneleri beyaz beyazdır
Sokak lambasının önünde dans ederek
Usulca yer çekimine yenik düşer
Sen yoksun toprak damlı odamın başköşesinde
Yağar yağmur bembeyaz karın üstüne
Zaman geçmez sensiz soğuk odamda
Yalnızlığımın hüznü geçmez
Gün doğmaz olur penceremden
Sabahlar hep geç kalır
Uykusuz morarmış yaşlı gözlerime
Gün doğmadan güneşin hükmü var mıdır bilinmez
Hükmü olmaz yüreğimdeki üşümeye güneş
Sen yoksun toprak damlı odamın başköşesinde.
Nafile, ne radyodaki mikrofonik ses acıma çare olur,
Ne telefonun diğer ucundaki kadifemsi ses,
Ne de bembeyaz karlarla örtülü köyün divanesi…
Hiç biri dindirmedi yaramı
Hiç kimse bu kadar ağır gelmedi yüreğime.
Senin yokluğun kadar yanıyorum
Sabahın bu kar beyaz hüzünlü ışığında
Soğuk, karlı sabahların sessiz çığlıklarında
Uykusuz gözlerim arıyor şifa gözlerini.
Gözyaşımla ıslanmış mavi renklim benim,
Kırmızı ve lacivert işlemeli yastığımda.
Şimdi sen yoksun toprak damlı odamın başköşesinde
Bunca zaman geçti,
Kara sevdamın üzerinden
Yüreğim sende bir tutuklu gibi
Müebbet hükümlü kaldı.
Doğan güneş senin yokluğuna dönüyor.
Hükümsüzdür.
Semahımsın,
Gönlüm seni arzuluyor.
Bad-ı sabahımsın
Gönlüm seni bekliyor.
Bekliyorum seni ay ışığım gelecek misin?