Gönlüm Gülmüyor Şiiri - Osman Karaarslan

Ömrümce sevenim olmadı benim
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor
Arzın merkezinde kordur bedenim
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor

Çağlayan nehirdim dindirdi beni
Fışkıran volkandım söndürdü beni
Yaşarken ölüye döndürdü beni
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor

Bulunmaz halimi arza kelime
Bir gün fermanımı verse elime
Razıyım firavun denen zalime
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor

Kanayan kalbimi taştan sanıyor
Yakıp da kül etti külüm yanıyor
Dinmiyor yıllardır içim kanıyor
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor.

Kim sefa sürmekte lâle zarında
Zerrece kıymetim yok nazarında
Para etmez canım can pazarında
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor

Her sözü bir hançer bakışları ok
Sevgisinden eser yok nazı pek çok
Fermanım elinde sorgu sual yok
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor

Aşk olmasa insan çekmez bu yükü
Vade bitmeyince bitmez bu türkü
Bahtım gülmeyince neyleyim kürkü
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor

Gönlüm her dem vefasız bir dilberde
Ömrümce ağlamak varmış kaderde
Çile bitmesine belki biter de
Yüzüm gülse bile gönlüm gülmüyor.