Gönlü Varmış Birinde!

Biz, bir elin beş parmağıydık,
Farklıydık ama, hep bir eldeydik.
Ad koydular insanlar her birimize
Başımızda olana, baş parmak
İşaret edenimize, işaret parmağı
Ortada kalanımıza, orta parmak
Küçük, olanımıza serçe parmağı
En sessiz, en sakinimiz unutuldu!
Boşluğa düşüp de, üzülmesin diye,
Bir yüzük taktılar onun gövdesine!
Çok çok, eski bir rivayete göre,
Onda kalbe giden damar bulunurdu
Sevdasız takılan yüzük, kalbi yorardı!
Yorulmasın diye sevenlerin kalbi,
Onun da adı, yüzük parmağı kondu.
O gün bugündür hep gözler önünde,
Takılıysa onda yüzük, derler ''gönlü varmış birinde''.