Gönl-ü Cefadan Haykırış

kurudu karlarım mevsiminde.
kuraklık mı çöküyor ne üzerime.

bu ağlaşan topraklar, neden niye?
matemliler böylesine sessizce.

bulutlar rüzgarları alır içine
bakakalır martılar o günün deminde.

acı sinmiş bedene...
ruhlar karmaşık düzlemde.

elini uzatsan kaybedersin gözlerini,
perdelerini açsan şiddetli rüzgar parçalar masum yüzünü
tutsaklığın ebedi evrende.
gönl-ü cefayı çeker durur yürek,sahice.

sarsan dört köşeden tüllerini
uçsan o bacadan da
bulsan kendi benliğini arşda.
baksan oradan güzelliğe
sevsen yeniden sevilmemeiş tazelikleri.
bulsan ve sonra kaybettiğin gamzelerini.

şükretsen 'Yarab' denen çığlıklarda
açsan aguşunu diksen göğe.

özlesen nicesine gidişleri.

memnun kalacağını bilirsin,
dönmek istemezsin topraktan öteye...

bir şarkı var dilince
huzurun mest gönlünde.

09*