Gönenç Şiiri - Gökhan Oflazoğlu

Bir dehşeti büyüten kaygılı zamansızlık,
yitik ellerin dokusu ulaşır görülmemişe,
aldırışsızlığın özgüveniyle, ummak kör
ilerleyiş, gerçek, yumuşar içine girildikçe,
bahtın tacını giyip, yaklaşır en temiz gönence.

Belki uykuları aşan uyum, yoksamada yeni
boyut, ilkeli ve her kapıdan dönüşün artık
bitmeyen açıklığında bir garip yakınlık,
duyduğundan fazlası, gördüğünden az.

Azalan ama, ummanın hası.