Gönen Şiiri - Erkan Arslan

Gönlüm dolaşmak istiyor marmarayı.
Ruhum sarmaş dolaş kayıtsız dolaşmak.
Kibirli denizinde civan karayı,
Gönlüm arzuluyor keyfince dolaşmak.

Geceyle gönen karışır marmaraya.
Şehirin nazarı aklınca ilerler
Gönülden bağlanır aşkla marmaraya,
Aklımda garip dost göğsümde duran yer.

Bu şubatta yağar,nisan yağmurları.
Günde yedi iklim olur mevsim bahar.
Konar göçer mevsime yaz akşamları.
Sinek kaydı tepede sabahlar rüzgar.

Şehir şehire,nazire edercesine.
Yıldızlar bir başka şevk buluyor rengarenk.
Ben göneni dinliyorum,duyarcasına.
Göneni uykusuz gecelere sorarak.

İlkbahar ve yaz mevsimin güzelleri.
Ilıca narin kız ılınır beklenir.
O na sarılır gönenin geceleri,
Bu gönen içinde bir kız gönlümde yatar.

Gizemli şehirmi çıkar karşısına.
Marmara tek koluyla tutar dolunay.
Sahilden gidilir ahbab istanbula.
Sıla peşinde o alır gurbetten pay.

Gönen tiryakisi özler geceleri.
İki sevgili birbirine susamış.
Nihavend makamında dinliyorum hey!
Gündüz gece su ateş birbirine eş.

O ne hale geldi halden anlayaçak.
Bu kara sevda aldı şehrin ahdını.
Kaçıncı sönmüş ışık hiç yanmayaçak.
O hangi halim kıracak inadını.

Hoştur hoş bir sedadır gönül çelen.
Kuzular sessizliği çal harmandalı.
Şehrin umuruna varır gidip gelen.
Öz memleketli nice memleket aklı.

Gün doğar her doğan gün gündüz geceli.
Garip bir akşam üstü duyan olursa.
Tesettüründe bekler bin bir geceli.
Bana sevdalı gönen gün kaybolursa.

Günle doğar mı gönen gece batar mı?
Gökyüzü gönenin boy aynasıdır.
Günle batar mı gönen gece doğar mı?
Gündüze kör gelenler geceye sağır.

Mazinde seni ananlar bulunurdu.
Hani hasretinle yanardı yüreğim.
Her yer ters yüz edilmiş gibi dururdu.
Gönene vardığım gün o benim derim...

AĞUSTOS 1998