Gönderilmemiş Mektuplarım-2-

ilk sevda yangınımdın...
ilk tanıdığım
ilk taptığım erkek...
şefkat dolu bakışlarında sevgiyi yakaladığım ilk adam...
kirli sakalların yüzüme battığında sanki canımı sonralarda ne kadar yakacağını bilmişim gibi kızdığım...
hiç affetmedim seni... hiç...
kendi bencilliklerinde mutluyken sen,
bendeki en büyük hayal kırıklığı olduğunu sana bir kez olsun söylemedim.
şimşekten korkup sana sokulduğum gecelerde
öyle büyük, öyle güvenliydi ki kolların baba
hiç bırakmayacaksın sanmıştım.
bugün 22 yaşımdayım ve geçmişin izlerini silemediğim için geleceğime tutunamadım.
ben doğduğumda annem benim şimdiki yaşımdaymış.
biliyor musun baba,
ben şimdiye kadar bir tek adama delice güvenip sarılamadım!
en son biri vardı baba...
sendi.
şefkati, sevgisi, bana sarılması
sendi baba. 13ümde bana,evimize, anneme ihanet eden
hayallerimi, umutlarımı yerle bir eden babam değil...
ondan öncesindeki taptığım, her iş seyahatinde delice özlediğim sen!
sonra
oda çekti gitti baba
senin gibi
sen kalırken gittin
o sesini bile esirgedi.
onda seni bulmasam koymazdı bu kadar biliyor musun.
hayat benden neleri götürdü, bir sevgili mi beni yıkar derdim
ama anladımki beni yıkan onun gidişi değil
seni ikinci kez kaybedişimdi.
ve artık buna dayanacak gücümün olmayışı.
yalnızdım ben
hep
yalnız.
sebepsizdim hayatın karşısında.
gereksiz...
siz istediniz ben geldim.
ama yaşadığım hiç birşeyi haketmedim.
haketmeden ne kadar daha bedel ödeyebilirdim baba?
ama senin kızın dağ gibi, senin gibi dimdik durmalıydı değil mi?
ben bilmiyormuydum sanki senin içindeki yerle bir adamı?
ben seni annemden daha iyi tanıyordum baba.
ne acı,
bende seni gördüğün için kızdın bana ömrümce.
daha yapmadığım yanlışları yapacağımı bildiğin için...
sen hep doğrumuydun baba?
değildin!
kabul de etmedin.
artık etsende etmesende umurumda değil.
suçlamıyorum şu dakika ne seni, ne geçen zamanlarda yaşananları, ne de bile bile yaptıklarımdan kendimi.
suçlanacak kimsem kalmadı.
olmayan birinin kimsesi yoktur öyle değil mi?
seni hayatımdan çıkaramadım.hayatından çıkamadım.
istanbulu çare sandım
yanıldım.
yandım.
sessiz sessiz ağladığım geceleri,
deliler gibi içtiğim akşamlarla harmanlıyorum şimdi.
ve senin gibi
iyiki yapmışım diyorum yaşadığım herşeye.
kendimi inkar edemem.
ama kendimle de daha fazla başedemem.
gidiyorum...
ve inan
13ümdeki babamı özleyerek
onu severek
onun kollarında uyur gibi
seni ilk defa ben terkediyorum.
sana yakışır bir evlat oldum baba.
sözümün eriyim.
dönülmeyen bir yere ilk adımı son cümlemle atıyorum...! ! !
iyi ol, keyifli ol, uzak ol
ama bir daha görmeyeceksin beni.