Gecenin Üçüne On beş dakika Var

Senden ayrılalı daha birkaç saat oldu sevdiğim. Biliyorum bu ayrılık her ikimizin canını yakacak. Sen sevilmeyi unutacaksın bende seni bu kadar güzel sevmeyi. Belki hayatına başka bir roman girecek benimde kalemimden başka kahraman dökülecek. Sonra hiçbir şey olmamış gibi yolumuza devam edeceğiz. Yüzüne söylemekten korktuğum onca şey vardı ki, üstü kapalı, sana bunları anlatamamış olmamın bana verdiği hissiyatı, sana tarif edemem. Şu an saat gecenin 3’üne 15 dakika var ve ben gittiğin saati aklımın bir köşesine mıh gibi yazdım. Unutmadığımı bilirsin, her seferinde sana anlattıklarımla şoke olur; “nasıl hafızanda tutuyorsun bunca şeyi, seni anlamıyorum” derdin. Oysa unutmak çok kolaydı sevdiğim, biliyor musun? Bir kere olsun “evet doğru söylüyorsun ben bu hatayı yaptım” demen yeterliydi. Ama sen ve gururun, ya da ne bileyim, "ben adamım," diye iddia ettiğin hallerinde yaptığın hataları kabul etmeyi bırak, daha da büyüyordu içimde belirsizliğin. Yalancı hallerin ve ben her gün bir daha senin yalancılığın artıyor diye düşünmelerim. Oysa ben değil miydim sana güvenen, sana inanan, sana dayanan e… şimdi çekip gitmen ve benim kal dememem buna bağlı değil mi? Şimdi sana yazdığım bu ilk mektubu nereye nasıl göndereceğimi bile bilmiyorum. Çünkü tek adresin benim yüreğimde ikamet halindeydi, şimdi hangi yüreğin ikameti olamaya gidiyorsun? Sana yine de diyebileceğim son söz. Mutlu ol ama neyse…