Bir mevsimin hikayesi kulağıma fısıldanan
Belki de varoluşun resmi gözlerime sergilenen
Hareketsiz kalıyorum herkesten bir haber
Bir kara kelimesi duyuyorum yankıyan
Mevsimlerden kış mı yoksa?
İnsan kalbi ne kadar dayanır içindeki acıyı beslemeye.Bilinçli olmayan bir beslenme bu.Önüne geçilemiyor.Farkındalık burada devreye giriyor.İnsan kendi özünden vazgeçemiyor.Öz aile yada eş değil.Kendi içinde sakladığı, görünmeyecek kadar kaybettiği öz benlik.
Benlik ortaya çıktığında butlan başlıyor.Karanlık gölgelere maruz kalıyor açılan gözlerim.Bu gölgeler yabancı, benlikleri yok sadece etrafta dolaşan boşluklar.Bu gün sakladığım yerden çıkardığım özüm umursamıyor.
Kimliksizlerin sesleriyle çoğalıyorum.Artan bir akım söz konusu.İnsana neler yaptırıyor sesler.
Vazgeçtiğim herşeyi geri istiyorum bugün.
Yaşadığım herşeyi yaşatmak.
Butlan sarıyor etrafımı ama yenilmiyorum.
MUTLULUKğun rengide beyaz olabilir.Ama sanki yeşil gibi.Yeşilin normal ve tüm koyu tonları.Gözlerime temasından sonra yaşadığım dinginlik,çocuksuluk ve akabinde gelenler...
Kimseye dair bir fikrim yok lakin benim HAYALLERim mavi ve tonlarında saklı.Sanki tüm maviler farklı bir hayal için yaratılmış.Belki de benim mavilerim hayal ile gerçek arasındaki köprücüklerdir.Kim bilebilir ki?
Herşeyden daha önemli SAĞLIK beyaz rengini kucaklamış.Sağlıklı yaşayan bir birey ÖZGÜRLÜKtür.Beyaz özgürlüğünde rengidir.Açıyorum kollarımı dönüyorum,koşuyorum,gülüyorum yorulmadan.Evet kesinlikle daha çok beyaz.Kış rengi beyaz,kış hayranı ben.Üşüyorum lakin rahatlatıcı derecede güzel.
Ahşap tonları,ahşap rengi,ahşap...Bütün kahveler.İşte HUZUR.Rengiyle görülen kokusuyla büyüleyen...Rengini verip huzur aşılayan ve bir daha gitmeyen.
Peki ya BAŞARI?
Hayatta tüm renklere sahip olabilmen için gerekli olan tek renk Lacivert.Resmiyet,saygınlık,asalet ve başarı rengi.İnsan kalbi bu renge sahipse o rengi görür ve taşır.Lacivert aynı zamanda inancımın rengi.Tüm renkleri beraberinde getirir.
Durağan manzaraları sevmiyorum.
Bu yüzden;
Sonbahar insanıyım.Eşsiz manzaralara bakmalıyımGökyüzünü yağarken ,denizi dalgalıyken,kuşları uçarken,hatta bir ağacı yaprak dökerken seyretmeliyim.
Senkronize edilmiş bir dans eşliğinde yürümeliyim mesela.
Renklere aşık bir yüreğim.
Yeşilden kırmızıya,kırmızıdan sarıya ve kuruyup düşerken sarıdan kahveye...
Hayallerime bakıyorum.
Bugünüm kendi kalabalığım,yarınım kalabalıktaki yalnızlık
Doğru gördüklerim yanlışlara inat
Çıplaklarsa kılıksız giyinmişlere
Sürregelen tarihten bana düşen
Savaş.
Bir varoluş hikayesinde
Başrol kadındı Sade.
Yakaza misali
Hayalle gerçek arasında.
Sadece yaşadı ve ömrü tüketti.
Her hali yaslı,hep ruhu yaşlı...
Bir feryat duyuluyor.
Bakıyor,dinliyor, sesleniyor.Herşey düğüm düğüm...Bulanık bir suret bana mı bakıyor? Gönül deryamdan tanıdık bir suret çağırıyorum.Kaldırsınlar buğuları, aydınlansın gözlerim.Meğer telaffuz yokmuş kelimelere ...Herşey benimle varmış,benimle yitirilmiş.
Yorulmuşmu? Anlamıyorum. Neden? Kim bu konuşan? Yoksa konuşandamı benim.Peki Neyin özü bu?
Korku nerde? Korkmuyorum.
Düslerdemi kaldı? Ya her köşe başından görünen maskeler... Yok ama Yok.Amaçsızca her gece kağıda dökülen manasız cümleler.Karakter boşluğunda kendine yeni bir yüz arayan ruh...Acaba ne vaad ettiler sana ! Sevgiyle eşdeğer yaşamın hangi karesinde hangi karanlıksın? Peki ya bilmek nerde ?Herşeyi bilenler furyasında inciler mi tükendi ?Egoistliğin tarihi ne zaman aza indirgendi. Meçhuldeki gölgelerdemi terketti heryeri.
Peki öyleyse BENLERDE YETER BİR ÖMRE...
Aklıma bir şey geliyor aslında...
Sıradanlıktan uzak,biraz tehlikeli ,yaşanmışlığa göre masum.Alelade bir yaşamı Gölgelerin arkasına resmetmek gibi.
Varsın.Aslında yoksun.Ya da yoksun.
Cevap herzaman belirsiz.
Kimsenin cevabını bilemeyeceği bir bulmaca yazıyorum belkide aklımdan.Cevabını bilmediğim.
Önemli olan nerde kaybolacağımla ilgili.
Mum ışığının aydınlığındadır ilk huzur.
Karanlığın içerisinde,nokta kadar umuttur.
Bir de bir klasik çalıyorsa radyoda
Keyifte eşlik eder huzura.
O anda hayaller gelir gözlere
En güzel beklentiler canlanır bir anda .
Bir dilekten ötesini istemek ne kadar haksa ,dünya gözüyle bir dilekten ötesi yalan.
İnsan insan olduğu kadar tevazuya sahip olabiliyor.
Yoksa tevazu varlığın içindeki yokluktan ibaret.
Karşılıklı hayallere bağlanmamalı insan.
Belki de hayal kurmamalı insan.
Geçen tüm hayatı insan diye yaşayan insan.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!