Gonca Güldü Şiiri - Murat Arıcı

Sevda bahçesinde gonca gül iken,
Koklayıp, kırıp da atmışlar yere.
Feryadını zaten kimse duymamış;
Düşürmüşler işte nihayet dile.

Daha düne kadar pervane olan,
Senden ayrı kaldı mı bazen ağlayan,
Renginden, kokundan hep gurur duyan,
Bahçıvan da atmış seni bir sele.

Şimdi taştan taşa çarpıp gitsen de,
Kahredip dostuna sitem etsen de,
Hele birkaç zaman geçip gitsin de,
Dalkavuklar seni alırlar ele.

Oysa sen gitmişken onca uzağa,
Sakın ha bir daha, düşme tuzağa.
Kalktın mı şöyle bir dimdik ayağa,
Gıptayla baksınlar o solmuş güle.

Gül solar, gül açar gülün bağında.
Bazen zamansızca, bazen çağında,
Olmadıkça yavrum darağacında,
Umut hep dolacak viran gönüle.