Gömdüm Yüzümü Şiiri - Mavi Umay Şükran Ay

Sıvanmış yalnızlığa kötürüm gece

Hangi sese uyansam gördüğüm ötesi duman

Kalbi delik gün saçlarında saklanmış yıldızlar

Düşünürken ay düşlerine karışmış intizar

O ki billûr düşen suya sevi kadar berrak

Kırıldığı yerde yatar yosunlu binbir hâyâl

Küf yeşili dünya ağzında balığın

Yitiğe boyanmış her şey rengini kaybetmekten…

Sıvanmış yağmur tenine ölüm, uğultulu

Hangi gün açsam tuz yakısı gözlerim kırmızı

Beleyemez acıdan, bu yüzden öldürdü ışığı

Bu yüzden kangren kabuksuz yara

Donattığı yerden zemheri solur öylece

Süs gibi şiirde kıpkırmızı kar

Sus gibi dilim buz kesiği kesif

Bir mevsim ki içimden geçer bulanık

Akan suyu güzlerimden yağmış yaprak

Kuru toprağımda çatlamış infial

İçinden geçerim eskitme tinde sessizlik

Ne sebebe kıyâm(et) çöker yarın

Ne sonuca gün ahsız biter

Vazgeçiş elinde tesbih

Cinnet zulasında iflâhsız volta çeker

Sıvanmış gölgeye “ geçmiş olsunlar “ zorlu

Hani alazını vursa güneş yanlışlıkla

Değse yada saçları sarı ılıman

Geç kalmış mezarı önce kendine kazar …

Boşluklara bir dem

Aynasında seyredin, raks eder

“Vardım bir zaman “ diyen çareler

Alın çizgilerinde izim yok

Göğüskafesimde bir çatal

Zorladıkça yaşanmışlık “es “ diyor…

Sıvanmış yalnızlığa kötürüm gece

Sıvanmış yağmur tenine ölüm uğultulu

Sıvanmış gölgeye geçmiş olsunlar zorlu

Gömdüm yüzümü…

Elleri hiç' in demine

Varlığa tohum niyetine...