Gölgeyle konuşanlar

Sokak lambası,
gölgeme bir sır fısıldadı,
sis, kelimeleri yuttu birer birer.
Adım attıkça yankılandı
içimde bir zamanlar
sustuğum cümleler.

Ay, yukarıdan izliyordu bizi,
gölgeyle konuşanları.
Yıldızlar, sessiz tanıklar gibi
bir şey söylemeden kaydı.

Ben, gölgeye dönüp “sen misin?” dedim.
O sustu.
Ama sustuğu yerden
bir şiir doğdu.

Gölge,
bir zamanlar ben olanın yankısıydı.
Ve ben,
o yankıyı dinlerken
kendimi yeniden buldum.