Gölgeye Dokunan Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir zaman vardı,
ne takvim bilir, ne saat…
Göğsümde yankılanan eski bir ismin
rüyasına düştüm bir gece vakti.
Ne ay vardı gökte,
ne yıldız sarkıyordu kaderime—
yalnızca içimin doğusunda
bir kandil gibi titreyen özlemin…

Her sessizlik,
bir kitap gibi açıldı önümde.
Her yaprak,
bir sırla mühürlüydü.
Ben, harflerin arasından geçerken
kendime dair her şeyden sıyrıldım.
Aynaya bakınca
gözlerimde senin izlerini değil,
zamanın yüzümü yonttuğu
o eski sessizliği gördüm.

Yollar vardı,
ayak basılmamış kalbimin kıyısında.
Bir ırmak gibi sustum,
ta ki içimde çoğalan gürültü
bir dua gibi yükselene dek…
Sen hangi rüzgârsan
ben o rüzgârın
yüzüme savurduğu gülüşteydim.

Ne bir gidişti bu,
ne de kalış…
Bir yelkovan kararsızlığıydı
adını içimde tutmak.
Kalbim bir hurma ağacı gibi
çölün ortasında bekliyordu seni—
gölgeye bile hasret,
ama kökleri
suya değil, sabra bağlı.

Şimdi bilirim,
bazı isimler sadece
ruha yazılır.
Ve bazı sevdalar
asla konuşulmaz—
yalnızca susularak büyür,
susularak sevilir.