Gölgesiz Yollar Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Yollar sessiz, adımlar kayıp,
Bir zamanlar yürüdüğüm o patikalarda.
Her köşe başı bir başka hatıra,
Ama hiçbiri kalmadı,
Beni bekleyen bir kapı bile yok artık.
Bir zamanlar güvenle adımladığım toprak,
Şimdi sadece yabancı,
Bir çöl gibi kurudu içimde.

Beni tanımayanların bakışları,
Birer yük gibi sırtımda,
Ve ben, yıllar içinde kaybolmuş bir yüz,
Gözlerimdeki yılları kimse okumaz.
Bir zamanlar hayalleri vardı bu yüreğin,
Şimdi sadece sessizce bekliyor,
Beni bir kenara bırakıp gidecek bir umut.

Çekilmedik acılar, yaşanmadık hüsran kalmadı,
Ama hala karanlıkta bir ışık var,
Bir mum gibi yanıyor,
Ne kadar rüzgar gelse de.
Bazen düşerim, bazen kalkarım,
Ama her düştüğümde,
Kalkmak için daha güçlü hissederim.

Hayat bana hep "belki" dedi,
Ama ben, belkiye sığmadım hiç.
Çünkü her "belki",
Bir adım daha geri gitmek demekti.
Ve ben, ileriye bakmak istedim,
Her ne kadar yolum kaybolmuş olsa da,
Beni bekleyen bir şeyler olduğunu hissettim.

Sevdamı kaybettim, ama hala sevmek var içimde,
İçimdeki o eski şarkıyı dinlerken,
Bir zamanlar sevdiğim her şey,
Şimdi sadece anı.
Ama o anılar,
Beni büyütüp, şekillendiren şeylerdi.
Ve belki de o yüzden,
Bir yudum su bile içmeden varlık hissediyorum.

Bütün dünyanın adaletsizliğine karşın,
Bir kalp var burada,
Bütün duvarları yıkmaya hazır.
Belki de tek gerçeğim bu kalp,
Ve ona dokunan her şey.
Ama herkesin gözünde başka bir ben var,
Bir maskeyle, bir başka rolü oynayan.
Ben, sadece kendi yolumda kaybolan biriyim,
Ve bu kayboluş, bana ait bir gerçek.

Yine de bir umut var,
Geceleri karanlık olsa da,
Bir gün bu yolların sonu,
Bir ışıkla karşılaşacak.
Ve o zaman belki,
Bütün bu kayboluşlar,
Birer adım olacak geriye.