Gölgesini Yalnız Bırakan Adam

(Gölgemin ihanetine uğradım ben,
O bile beni takip etmeyi bıraktı artık,
Hoş geldin görünmez yüzüm!)

Çamurun kurumuş hâline toprak diyebilirsin sen,
Ben su israfı diyorum.
Zaafı var toprağa,
İçilmekten korkuyor.
Günden güne yaklaşıyor hüzün maviye
Ve mavinin içi hafif bulanıyor.
Renksizliği kusuyor dünyanın avuçlarına.
Yeşil suyu çıkarıyor gözleri,
Zehir zemberek.
Toprağın zehirli olduğunu insan yağmur yağınca anlıyor.
Abartı tozu da yağdı damlalarla beraber.
Gönül seni abartınca denizin kendi kabardı,
Dalgalandı gözler sancağını yitirmiş gökyüzünün en derininde.
Yedi kat kundağa sarıldı aşk
İşin içinden çıkamamacasına.
Hayli bekledi büyümek için ve
Gitgide küçüldü senin çocukluklarında.
Olgunluğu yalnızlıkla yıkan birileri var
Kendini hayata adamış ölüler misali.
Yıkılan binalar çürüklüğün değil
Fazla yıllanmanın eseri.
Hani nerede şaraplar?
Kaç kat kırmızısı var beyazının üstünde?
Yıkılınca değer alır aşk da,
Yıllanınca değeri anlaşılır onun.
Ayrılığın çakılı karıştı
Soğukkanlılığını yitiren beton yığınlarına
Ve insanın hiçbir farkı kalmadı
Temeli atılıp yerine kazık çakılan.
Çin işkencesine eşdeğer sayıldı aşklı sözcükleri kurmak,
İnsanlar kendinden utandı maddi ölüme sebep oldukları için.
Gel de sen öldür içimdeki manevi yönünü...

Sözlüğü hazırlandı aşkın,
İlk sıraya ayrılık,
Son sıraya zaman düştü.
Kitaplar bile anladı
Zamanın ayrılığa çare olamayacağını.
Birbirine en uzak ihtimali sözlük bile büyüttü kendi içinde.
Tesbih tanesi gibi dizildi sözcükler.
Her biri bir anlam ifade ederken,
Bir araya geldiklerinde hiçbir şey ifade etmemeleri
Onların en eksik yönleriydi
Ve insanlar bu eksikliği kendi eksiklikleriyle tamamladılar.
Ortaya aşkı dili çıktı.
Kapağını özlem hazırladı,
Sayfalarını hüzün.
Akrep ısırdı kendini,
Yelkovan ise hafif bir yaprak hareketiyle devrildi.
Kum saati bile pille çalışır oldu artık,
Sadakati yenildi sevdaların.

Kımıldayan birkaç dağ var etrafta
Aşıklara yol vermek adına, biliyorum.
Hıçkırığa boğulmuş ağlamalar var gülenlerin ardından.
Ardı arkası kesilmeyen mevsim değişimleri,
kendini tek taraflı yok etmekte buldu,
Sildi aşka dair tüm umutları içinden.
Artık sonbahar ayrılığı temsil etmeyecek.
Aşkın temsili resmi karanlık olacak dünyada.

Hafif tozlu bir albüm kapağının üstüne
Parmakla dokununca kalan iz gibidir dostluk.
Geçmişte yaşansa da duygular,
tozla kaplı kalplerde hâlâ izi var.
Aşkın hırkası mı üzerimdeki?
Bu sıcak havada beni buz kesmeye yetiyor hafif dikenli yapısı.
Biriktirmiş içine ayrılığın acısını,
Aslını kaybetmiş, ince urganlar eşliğinde
Uçurumdan aşağı yavaş yavaş inerken kayaların üstünden.

Hayat...
Zaman ile yaşlanmanın düeti.
Solo insan eşliğinde tek duygular yaşıyor
kendi içinde kendi kendine empati kurarak
Kafası karışıyor kendi içinde ifadelerin.
Adını bile unutuyor bazen ve
Başkalarının söylemesiyle hatırlıyor kendi benliğini.
Laf lafı açıyor,
Konu iyice derinleşiyor kendi hakkında.
Kendi içine indikçe boğuluyor nefesi.
Burnu boğuk boğuk soluyor.
Yapraklar bile ışığı almamaya yeminli.
Karanlığı emip zehirlenmeye meyilli bitkiler.
İnsanlarında pek farkı yok zaten bitkilerden.
Hatta bazen insanın bile yeşeresi geliyor
Ama utanıyor çiçeklerden.
Bulaştırmak istemiyor çiçeğin pembesine tenini.
Kaybolup yok olmak istiyor daha doğmadan toprağın altında.
Aslında ağaçlar, insanlara karşıt varlıklardır.
İnsan yeryüzünde doğar,
Toprak altına gömülür;
Ağaç da toprak altında doğar,
Yeryüzüne meyillidir.

Kendini bir bilmecede sanıyor insanlar.
El üstünde kaydırınca
Hayat, sabun oluyor
Ve her el yıkayışında insanın biraz daha tükeniyor.
Şimdi ben...
Ellerim çamur içinde.
Yıkamalı mıyım yoksa
Kurumusını mı beklemeliyim?
Suyun bir gözyaşı kadar değerli olduğu bu gönülde
El yıkamak hayata bedeldir,
Gün gelecek,
Gözler de bir gün aşktan istifa edip
Hayata gülecektir...