Gölgesinde Unutulanlar Şiiri - Uğur Kağan

Gece, kapımın önüne serilmiş sessizlikle başlıyor.
Bir sigara yakıyorum;
dumanı gökyüzüne değil,
senin hiç dönmeyeceğini bildiğim boşluğa yükseliyor.

Kalbim, bir zamanlar adınla atan eski bir tren garı gibi
yavaş yavaş kararıyor.
Kimse duymuyor içimdeki sessiz çığlığı;
dışım sakin, içim fırtınalı bir yangın.

Elimde kalan bir fotoğraf,
gözlerin hala uzak bir istasyon gibi…
Yıllardır beklediğim tren
sessizce yanımdan geçip gidiyor, durmadan.

Ve ben,
her kaybın ardından yeniden doğuyorum;
ama her doğuşumda
bir parçanı hala yanımda arıyorum.

Belki bir gün sabah olur,
belki bir gün gölgem kadar yakın hissederim seni.
Ama biliyorum artık:
bazı insanların izi silinmez,
sadece ruhunla yaşamaya devam ederler.