Gölgesi Uzayan Sokaklar

Bu sokakların bir sahibi yok,
asfaltı dökülmüş, kaldırımları çatlak.
Ayak izleri zamanla silinmiş,
ama yoksulluk hâlâ taşlara sinmiş.

Bir çocuk, eski bir bisikletin hayalini sürüyor,
gözlerinde yorgun bir açlık,
avuçlarında geçmişin izleri.
Ekmek arası umut yiyerek büyümüş,
düşleri, babasının nasırlı elleri kadar sert.

Simitçiler, ayakkabı boyacıları,
her sabah kendi kaderlerini cilalıyorlar.
Boyaları solmuş bir tabela gibi
kendi isimlerini unutmuşlar.
Adın ne, diye sorsan
hayat der, ekmek der, dert der.

Bu şehir, yoksulluğun duvarına dayanmış,
her pencerede aynı hüzün perdeyi aralamış.
Sokak lambaları bile yanmaktan yorulmuş,
karanlık, en sadık bekçi burada.

Bir çayocağı köşesinde oturur yaşlı bir adam,
ince belli bardakta hayallerini karıştırır.
Her yudumda biraz daha susar,
çünkü burada söz, yalnızca parayla konuşur.

Ve kadınlar…
pencerelerin ardında solgun ışıklar gibi,
bir zamanlar pembe olan hayalleri,
şimdi gri çamaşır iplerinde kurur.

Fakirlik, bu şehrin dili olmuş,
her kelimesi açlık kokan bir dua gibi.
Eller semaya kalksa da,
gökyüzü hep başkasına yağmur yağdırır.

Ve en çok da gece çöker buraya,
çünkü karanlık, yoksulun örtüsüdür,
çünkü güneş, hep başkasının penceresinden doğar.