Gölgenin İpliğinde Mavi Şiiri - Hatice G ...

ayakkabı bağcıkları değil,
zamanın soluk kıvrımında
asılı kalmış eski bir fısıltı

bankın köşesinde oturuyordu biri
adı
rüzgâr bile hatırlamak istemedi belki

silüeti
kendi gölgesinden önce yola çıktı
suskunlukta eridi
geri dönmedi

aynalar
geçmişin yorgun yüzünü kapattı
yüzler
unutulmuş bir hikâyenin solgun izleri

dil
önce kelimeleri unuttu
sonra kendi düşüşünü izledi
dilsizliğin pusulası oldu

ışıklar
göz kapaklarını delerken
düşler
kimseyi uyandırmadı

avuçlar
tenin unutulmuş belleğinde eridi
izler
belleğin karanlık suyunda dağıldı

nağmeler
yankı oldu
sessizliğe karıştı

dünya
göz kırpmaya hazırlanıyordu
ama
kendi içinden çekildi

bir hayal
kaya altında ezilen zaman gibi
suskunlaştı

önce ruhlar
sonra kelimeler
usulca yok oldu

en son
gökyüzü
mavisini unuttu

benlik
gölgesine dokunmadan bastı
çığlık
henüz duyulmadan çözüldü

çöküş
bir nefesin
unutulmuş sessizliğiyle başladı