Gölgen boyundan uzun Şiiri - Kadir Albayrak

Bitti! ..Ve ben son defa, düşündüm uzun uzun
Kabahatin kısa da, gölgen boyundan uzun

Bile bile lades’ti aşk uğrunda savaşım
Düşmanı yok etimde cahl-ime doymamışım

Tükettin, helal olsun, bunca yıl sonra beni
Hem de benle beraber “ben de yaşayan seni”

Vah bana, vahlar bana, tüh bana, yazık bana
Yedim yedim doymadım, cehalet azık bana

Kumdan kule yapmışım, dalga vurmaz sanarak
Yüreğimi ummanın kapısına asarak

……
Bitti! .. Ve ben son defa, düşündüm uzun uzun
Güneş nerden vursada, gölgen boyundan uzun

Darbeyi vurmuş gider, der; “kendine iyi bak”
Kaşlarım arasına, son mermiyi sıkarak

Ardında katliam var, boğazlanmış ümidim
Sen mazerete tutsak ben azaba müridim

Ahret Hak-ka münhasır seni ziynet yapan ben
Saadet zincirine halka halka takan ben

Ne fark eder ki artık, değmişsin değmemişsin
Başın dik olsa ne gam, bir aşka eğmemişsin

……
Bitti! ...Ve ben son defa, düşündüm uzun uzun
Bu zaviyeden senin, gölgen boyundan uzun

Belki bu son şiirim, ya sen bittin ya satır
Postunda ki, keneyi köpekler de yaşatır

Bedel ağır, yük ağır, hercü-merc “ömür” denen
Yanan bir odun değil, gönlüm de kömürlenen

Ne hakkım varsa haram, haram olsun ne varsa
Her nefesim beddua, ömrüme ne sığarsa

“Seviyordum” deme sen, sevmek kim, ey! ..Sen kimsin
Ne ölüm bir hastalık, ne de sen bir hekimsin

Bitti! ..Ve ben son defa, düşündüm uzun uzun
Basıp geçtim üstünden, gölgen boyundan uzun