Gölgemiz Bedenimizden Ağır

Hatırası var bize geçmişin
Camda izi kalır kar tanelerinin
Küçük şeylerle yetinmeyenin
Şimdi hakkını ver verebilirsen

Canım dediğin eski arkadaşların
Sıcaklığını yitirmeyen, tebessüm dolu hoş bakışların
Saf, tertemiz, o beklentisiz kucaklaşmaların
Şimdi hakkını ver verebilirsen

Her gün güzeldir
Zamanın değerini bilirsen
Çocukken söylediğin melodiyi
Şimdi çal çalabilirsen

Düş yolunda kalemim kırıldı
Dört duvar arasında
Yaz yazabilirsen
Zamandan gelen alınyazımızı
Topraktan gelen bedenimize
Kaz kazabilirsen

Bir mani vardı mürekkebin dilinde
Şimdi ellerim kalemsiz kaldı
Bir melodi vardı çocukken dilimde
Şimdi saçlarım ağardı kaldı
Bir duygu vardı gözlerimin ferinde
Şimdi dizlerimde derman mı kaldı

Artık gölgemiz bedenimizden ağır
Taşısan taşıyamazsın
Ay ışığının denize hasretliği gibi;
Yaşamda gölge gibi kalırsın

Kendi adımlarımızdan öne alırsak zamanı
Hatırlarım oğlum diye seslenen babamı
Onun dünyasında varken
Bakarsın öbür dünyaya
Kalmak zor gelir
Gitmek daha da zor
Onu unutmaktansa
Zamanı ortalar durursun

Yol kenarında
Eskisini yenisi ile değiştiremediğin
Kırık bisikletin gelir aklına
Gözyaşlarına boğulursun
Her ağlayışta
Sevinçle hüznü yaşamda bulursun
Büyük adamların korktuğu gölgelerinde yol olur
Annemin canım dediği sözü ile yaşamda yerini bulursun
İşte bizim hatıralarımız
Kırık camda gördüğümüz kar taneleri gibi.

Sessiz Bekleyiş