Gölgemin Üzerinden Şiiri - Seyrani Göl

Kendime ait sandığım ne çok şey
meğer başkalarının gölgesiymiş.
İyi olayım derken
yavaş yavaş silinmiş sesim,
kendimi duyamaz olmuşum.

Her sabah
bir başkasının aynasında uyanmak
ne garip bir yorgunluk…
Yüzüm bana benzemiyor,
gözlerim bir şey anlatmak ister gibi
ama susturulmuş uzun zamandır.

Şimdi
gölgemin önüne geçiyorum usulca,
ışığı yüzüme alıyorum,
ilk defa
sadece kendim gibi olmak için.

Başkalarının benden beklediği değil,
kalbimin sessizce söylediği ben olmaya
başlıyorum yavaşça.
Kırılmadan,
ispat etmeye çalışmadan
ve kimseye küsmek zorunda kalmadan.

Gölgemin üzerinden geçiyorum artık
Karanlık, ardımda kalıyor.
Ben kendime yürürken,
gökyüzü de biraz daha yaklaşıyor sanki.
S.GÖL