Gölgeme Sığmayan Şiiri - Poyraz Özbey

Ben susmadan önce de sessizdim.
Daha doğmadan eksiltmişler içimden bir şey.
Adım atmadan yoruluyordum bazen—
Çünkü ağırlığım, hiç yürümeyen yanımdı.

Bir ses değil,
bir sus taşıdım hep.
İçinde ağlamayan çocuklar vardı.
Gülmeyen değil—yalnızca sessiz kalan.
Bazı sessizlikler
doğmadan yorulur çünkü.

Gözlerim görmedi bazı şeyleri.
Bakmakla görmek arasında
bir ömür vardı.
O ömrü
tam ortasından kırdım ben.

Her yer biraz fazlaydı bana.
Hiçbir sokak
adımı öğrenemedi.
Her durakta biraz az,
her adımda biraz çok kaldım.

Ve ellerim—
tutmayı değil, bırakmayı öğrendi.
Çünkü tutunca düşüyor insan.
Ama düşmeyince de büyüyemiyor.

En son kendime uğradım.
Kapıyı ben açmadım.
Çünkü içimde oturan ben,
beni hatırlamıyordu.