Gölgeler arasında Şiiri - Orhan Korkmaz

Sessizliğin koynunda başlar hikayem,
yıldızlar dökülürken gecenin koynuna,
her biri kırık umut,
her biri içimde saklı eski bir anı.

Adımlarım yavaş,
sokak lambalarının altında titrek gölgeler,
geçmişin solgun yüzünü ararken,
bir rüyanın izlerini sürer adımlarım.

Bir zamanlar,
kalbim heyecanla atarken sevdanın ezgisi,
gözlerimde geleceğin aydınlık resmi vardı,
ama şimdi;
her bir nefes,
acı tatlı hüzünlerin yankısına dönüşür.

Rüzgar,
unutulmuş bir şarkı misali,
dalların arasında fısıldar
ve ben,
bu şehrin karmaşasında
kendi içimde kaybolmuş bir yolcuyum,
her adımımda bir yıkım,
her soluk alışımda bir umut çiçeği açar.

Geceler uzun,
yıldızlar soğuk ve uzak,
her biri bir hatıra,
bir veda,
ve ben
düşlerimin arasında
sessizce ararım kaybettiğim parçaları.

Zaman akıp giderken,
sokaklar, duvarlar,
hatıraların solgun resimleri
bana yoldaş olur,
ve ben,
kırık dökük hayallerimle
yeniden dirilmenin sancısını taşırım.

Bir rüzgar eser,
içimde eski bir melodi canlanır,
belki de yeniden filizlenen bir umudun habercisi,
o an,
gözlerimdeki yaşlar
bir nehrin akışı gibi süzülür,
geçmişin yaralarıyla barışır,
ve geleceğe bir adım atarım.

Gölgeler arasında
kendi içimde bir savaş veririm,
acının ve sevginin
sonsuz döngüsünde,
her yara,
her gülüş,
bir yaşamın izini taşır.
Ve ben,
bu modern masalın sessiz kahramanı,
yeniden umut bulurum
kendi kırık dünyamda
yeniden doğacak bir yarın için.