Gölgeler Şiiri - Serdar Saparow

Akşamüstü hüznü... etraf ne sessiz...Kumrular da sessiz...bu dünya sakin.
Öylece oturuyorum anlamsızlıkta... Belki düslemiştim böyle dünyayı.
Ama bu sessizlik çaresizlik mi? Ya da hayra şerre alamet mi bu?
Akşamüstü gölgesinde gölgeler, kim bilir ki, hangi oyuna hakim,
Yalnızlıkda duruyor eski yerinde, hasret, özlem esir olmuş gölgeye,
Ama her nedense hüzne talimim...yoksa mutluluǧ a ihanet mi bu?

Bir tutam sevgiyle dünyaya bakıp, arayışlar gemisinde yolcuyum,
Fikirler sürükler belirsizliǧ e, nerde dur diyecek feraset nerde...
Akşam tek hakimi ahşap dümenin, güverteye sinmiş puslu gölgesi.
Uzaktan görünür çiçek sepetli, çiçek etek silüeti falcının,
Belki de fal bakar bu sessizlige...garip gölgelere, bu garip derde...
Belki de bir umut beklentisi bu... Ah, be, uzaklaştı falcının sesi...

Bense oturmaya mecburum yine, fırtınaya yakalanmış misali,
Ellerim başımda, dizim kalkanım... gözlerimi kaçırıyorum ufuktan...
Yoksa malum, ne fırtına ne tufan, ne de delil koyan dünyanın isi..
Elbet, yaşlı rüzgar iniltisiyle nazikce yürüyor eli asalı...
Yok ama, tüm bunlar kuru bir masal...yorgun gözlerimle yalnız şahit ben...
Akşamüstü hüznü sessizliǧ inde... dünyayı kuşatmış akşam gölgesi...