Gölgeler Şiiri - Muhammed Okay Delican

Keşkeleri o kadar çok ki şu kısacık hayatın,
tek satıra sığdırmaya benziyor gülünü gamlı baykuşun.
Yağmur ve toprak kokusu birçoğuna ilkbahar,
bende her dem mevsim sonbahar.
Sorma...Nedensiz değil,izahı da yok bu bir gerçek.
Yanık türküler yükselir her dem ciğerden ama derinden,
kah küfürler savurur günahkar dilim,kah teskin eder ruhumu anamın duaları.
Bir güneş açar ruhumda güllerin dikeni boyun eğer kanatmaz,
bir rüzgar sesiyle saplanır kalbime kokladığım güllere dair dikenler.
Issız kaldırımlarda duyar gibi olurum ayak sesini, korkak bir çocuk şimdi benliğim.
Gölgeler yürür,ben koşarım neresi olursa olsun,
yeter ki güllerin elimi kanatmadığı bir diyar olsun.
Bir trene bindirip umutlarımı tehcir eder gölgeler,
ben...artık yapayalnız kalmış ben...
Bir dilenci vapurunda rastlamış yıllar önce en son gören