Gölgeler Şiiri - Ozan Oğuz

Umursadığını biliyorum
Adın düşmüyor dilimden
Haykırıyorum özlem duyarak
Tekrar tekrar; feryat feryat

Gece olduğunda
Gün doğumunu beklemek istemiyorum
Ruhsal bir çöküşle gelen
Hüzünün habercisi oluyor yıldızların parıltısı
Öyle bir ışık ki içimi delen
Ta ki yatıştırana kadar ruhumu güneşin doğması

Bulanık yüzün, boş bakışların
Gölgemde süzülen hatıraların
Soğukta tenimi dondurur
Hatıraları dokunuşların

Gözlerim takılır portrene
O eski düşüncelerimize
Saatler susatır ve güneş doğar
Dalmışken karanlık hayallere

Birbirimizi bulamadığımız duvarların arasında
Aşmalıyız gölgeleri, yürümeliyiz sonun çayırlarında
Ancak onları aşabilirsek çekilecek aramızdan
Ölümsüz siyah gölgeler
Ve ışığı bulacağız
Ama bize acı veremeyecek artık
Gölgeler olmadığında