Gölgeler Şiiri - Hilal Erboyacı

Gölgeler izliyor tertemiz kalp atışlarının sesini
Baykuş edasında aydınlığa duyduğu nefret büyüyor/ sinsi sinsi
Gölgeler soluyor gecenin karanlık nefesini
Mor ışık huzmelerinde kainatı kolluyor hezeyanlar
Nâhoş bir koku yok ediyor yaşama hevesini

Gölgeler tünüyor huzurun yemyeşil dalına
Bekliyor/ en can alıcı zamanı/ gözlerinde hain bir bulut
Işıltılı bir sözcüğe takılıyor aklı:mut…kut….
Dişlerini biliyor çökecek ensesine /kahrolsun umut
Tahammülsüz bir hezeyan nedensiz çığlıklar atıyor
Sevda sözcükleri dar ağacında nefessiz
İçten içe kanıyor aydınlıklar sessiz sessiz

Gölgeler tebessümün azılı katili sevgisiz
/ hissiz/
Gölgeler sağımızda solumuzda/ yan yana gezeriz
/ habersiz /
Avına atlamaya hazır bir sırtlan hızıyla bırakmaz iz

Derin bir susturucu kanatlarında nefreti kusar
Nedensiz öfkelerin dışa vurumunda nevrotik sancılar
Güneş rahatsız eder gözlerini/ kötülük en yakın arkadaşı
Dingin bir yaşama kapalı içindeki kapılar

Gölgeler / durmadan/ sözde hazlarla büyütür tutkularını
Tertemiz kanını emerek kirletir yaşamın can damarını

Anlamaz nazenin yüreklerin beyaza hasret saflığını
Bir baykuş bakışında kanıtlar zehirli varlığını

/Gölgeler hayatla en barışık zamanlarımızda
Yanıbaşımızda …. /