Gölgede Büyüyen Çocuk

Bir bahçe vardı ki güneşi hiç tanımadı
Yaprakları solgun, kökleri karanlıkta kıvrılan…
Çocuk orada büyüdü
Taç yaprakları yerine dikenleri besleyen,
Sulandıkça büyüyen gölgelerin mahkûmu!

Ellerinde tuttuğu oyuncak ayı,
Zamanla sadece bir sessizlik yastığına dönüştü
Çünkü sevgi dilini öğrenemedi hiç!
Her sarılış, bir soru işaretiydi
"Böyle mi sevilir?"
Cevapsız kaldı hep…

Defterlerine çizdiği evler hep penceresizdi
Çatı katında uyuyan minik bir kalp,
Duvarlarında yankılanan adımların korkusuyla titreyen…
Büyümek dediği
Koridorlarda sıkışıp kalmış bir kelebeğin
Kanatlarını kırbaçla açmaya çalışmasıydı!

Aynaya baktığında gördüğü
Göz bebeklerinde biriken puslu yağmurlar,
Omuzlarına çöken görünmez bir kış yükü…
"Ben kimim?" diye sorduğunda,
Yankı hep aynı cümleyi fısıldadı
"Sen, güneşi özleyen bir ayçiçeğisin
Başını döndürecek ışık asla gelmeyecek!"

Ama bir gün fark etti
Gölge dediğin şey,
Kendi bedeninden düşen bir korku silüetiydi sadece!
Sırtını döndü o karanlık bahçeye
Toprağını kendi teriyle yoğurdu,
Tohumlarını kendi gözyaşlarıyla suladı…
Şimdi büyüyor
Kırık bir saksıdan fışkıran
ÖZGÜR BİR FİDAN OLARAK!
Çünkü anladı
Asıl güneş, içinde saklıydı
Yıllarca beslediği o gölgelerde değil!