Gölge Takası Şiiri - Zafer Başkaya

Gecenin bir yarısı. Zaman yine kasıtlı şekilde hızını almış giderken avuçlarımın arasında , yine bir başımayım bir odanın tavanının altında ezik , büzük. Karanlığı zifiri , sessizliği kulak yırtan , yalnızlığı ay ışığını silip atan odamın camından. Öyle bir gece ve bilmiyorum böyle bir gecenin yansıdığı kaçıncı haziran. Sonbahar demini çekmiş bir ağacın yapraklarının terkettiği günler gibi geçiyorken günler , rüzgarlar esiyorken başımın üzerinde pervasızca. Bu kaçıncı kayboluşum içimin ara sokaklarında. Ellerimin uzandığı her bir kitabın tozlu sayfalarında , birbirinden farklı onca kelimeler çarpıyorken gözlerime , okuduğumda alıyorum ki her bir kelime literatüre yalnızlık olarak geçiyor benim nezdimde. Eski bir plak olsa ne mutlu olurdum hal bu ki , eski birşeyler dolsa kulaklarıma eski usulle , ondan ötesi, ondan yenisi ne kadar da emanet duruyor üzerimde. Hakkını yememek lazım yeni şarkıların , kim bilir hangi plağın gölgesinde ki bir yüreğe yansıdı da yazıldı satır satır ve bağışlandı pas tutan duygulara. Ne kadar büyük bir iş bağışlamak. Kelimeler bağışlamak mesela. Ölümsüzlük gibi birşey belki de , keşke bulunmasaydı mezar taşları , öldüğümüzde en sevdiğimiz kitaplar konulsaydı kabrimize. Bir kitap olmak isterdim , okullarda dağıtılmasa da her zaman oturup denizi izlediğim moda da ki o çay bahçesinde. Sevenlerim bir bardak çayla hatırlasın beni , demleneyim bende yüreklerinde...