Gölgeler Şiiri - Sûzi Kalp

Avluda bir gıcırtı,
Eski bir sandalyenin kırık bacağı,
Hiç konuşulmamış yılların ağırlığı,
Durur orda öylece gölgeler içinde.

Ne ayak sesi var ne bir nefes,
Bir zamanlar gülüş düşen taşlarda,
Anıların yankısı sürer gizlice
Bir avluda yürür gölgeler sessizce.

Gölgeye düşer bir çocuk, toprağı sever gibi
Kendini saklar, duvar ardında tuttuğu dilekleri gibi,
Bir annenin sesi geçer, silinir geriden
Zaman bile ürker bazen kendi izinden.

Her akşam aynı saatte güneş düşer,
Hiç habersizmiş gibi gölgeden.
Bir zamanlar sevilen köhne pencere perdesi,
Rüzgarla hala dans eder.

Gölgeler konuşmuyor ama biz duyuyoruz,
Bazen bir yutkunuş bazen bir suskunluğu,
Oyun oynayan çocukların kahkahasını,
Çeşmeden akan suyun şırıltısını...

Sarmaşık gibi dolanır mazinin soluğu,
Her adımda bir ayrılık, bir veda duygusu,
Rüzgar esince canlanır eski bir bakış,
Bir son sözün gölgesi gözlerde kalmış.

Gölgeler yürür, biz dururuz yerimizde
Kimse bilmez hangi acı var içimizde
Avlu aynı, taş aynı, gökyüzü aynı belki
Ama yürüyen her gölge yaşlanmış belli.

Kalan anılar düşer yavaşça hissiz,
Aslında yürüyen gölgeler biziz,
Dün giderken bugün kalan,
Yarın da unutulacak olan..